De dagen ter voorbereiding van het vertrek worden gevuld met meerdere renovatie bezoeken aan de militair tandheelkundigedienst. De tandarts die van het enigszins verwaarloosde knaaggereedschap met boren, hakken en slijpen gevolgd door een orthodontentische ingreep weer tot een toonbaar smoeltje wist te creëren gaf na negen behandelingen het groene licht tot vertrek. Het is inmiddels half december en extreem koud. Kerstverlof tot begin januari doorgebracht bij een collega Nieuw-Guinee ganger ergens op de Heerlerheide, waar zijn ouders een boerderij hadden en ik kennis maakte met de Limburgse gastvrijheid. Ik stond Stand-by, afwachtend van de juiste vertrek data die om wat voor redenen dan ook steeds verschoven werd. Weddenschappen werden afgesloten "gaan wij vandaag, of morgen?”. Vele van die aangekondigde data’ s werden weer ingetrokken totdat eindelijk, wederom in de bus, nu met een enkele reis Schiphol
Voor ons Nieuw-Guinea gangers en Korea strijders was deze dancing de eerste of laatste pleisterplaats op Nederlandse bodem. Zonder hulpverleners of ondersteuning van Psychologen of hoe die zielenknijpers ook mogen heten, hier kon de komende en gaande man zijn sterke verhalen kwijt. Veelal op een ironische wijze werd de werkelijkheid omgezet in een cabaratistisch bühne stukje, zonder voorhang, zonder wagner trek of applaus maar met bezoekers en omstanders die gierend van het lachen de buurtbewoners uit hun slaap hielden. De voorgeschreven sluitingstijd werd op het dichtstbijzijnde politiebureau tegen betaling van één gulden voor een uur verlengd en de wachtpost door een bevriend maatje overredend om ons ongezien de kazerne binnen te loodsen na 24.00 h
