Soms gaan er weken voorbij zonder dat er iets gebeurt dat stof doet opwaaien, soms volgen de gebeurtenissen elkander zonder tussenpozen op.Zoals ook deze zomer namiddag; een patiënt meld zich aan het loket van de rustkamer. Sergeant kan ik mijn broek ruilen? Ik als zaken waarnemer in Rijkskledingmagazijn met een kleine ruilvoorraad aan militaire kleding werp een kennersblik op mans postuur, geen binnenvetter lengte ± 1.70 en haal een broek maat 47 uit het rek. Daar de patiënt zich voortbeweegt met een stel krukken en bij elke beweging steunt en kreunt help ik de jonge uit zijn garderobe en hijs hem in de nog naar nieuw stinkende pantalon. Als gegoten en met een dankbare blik in zijn ogen draait hij zich rond voor de grote wandspiegel.
De administratieve afhandeling vergt een aantal handte keningen zowel van verstrekker als van ontvanger, even zo voor inname als voor uitgave. Tijdens het plaatsen van deze onderschriften op de nominatieven staten kijkt de patiënt even naar buiten en ziet hoe daar een mede werkster van het schoonmaakbedrijf “de Cemsto” ge kleed in Minirokje met een langbenig onderstel het bos pad volgt richting barakkenkamp.Na het snel krassen van zijn initiale spurt hij als een hazewindhond achter de schoonmaaknimf aan mij achterlatend met een
onvoltooide handtekening,een afgedankt pantalon en een stel krukken.Is dit die patiënt die ik zo-even met alle daartoe passende zelfopoffering in zijn broek ge holpen heb Veel tijd om daar over na te denken had ik niet, want vijf minuten later staat het jongmens weer voor mij neus, graait zijn hulpmiddelen mee, knik vriendelijk tilt de krukken omhoog “Was ik ver geten sergeant” en verlaat steunend en kreunend de Maagdebunker zich voortslepend op zijn krukken.