Terug in mijn bureau wachtend op dat wat gaat komen en haast zou ik met deze kwajongensstreek mijn toekomstige bevordering op het spel zetten. Naar buiten kijkend zie ik de militair commandant met zijn handen op zijn rug mijn richting uit komen. Ik graai mijn pet van de kapstok en loop de overste tegemoet om te voorkomen dat hij bij mij binnenstapt en ..... erger nog het toilet zou gaan gebruiken. Ik groet, die beantwoord wordt met“Nou sergeant,hoe is het met de maagden” daarmede doelend op het dames trio wat ik onder mijn hoede heb. Dan flits het door mij heen,de aanval is de beste verdediging,en gezien de bewoording die hij gebruikte heb ik hem tot in de engste zin des woord, ver slag uitgebracht van de afgelopen vier dagen.inclusief het door mij opgezette tegen offensief. In mijn gehele loop baan heb ik nimmer een Overste, een officier met twee sterren en een balk op de loonlijst aangeduid als Luitenant Kolonel zo hard horen lachen als daar op het terrein van het Militair Revalidatie Centrum.
Als ik mijn bureau ruimte weer betreed is het leed al geschied, als een furie rent één der vrouwen briesend het terrein op richting hoofd gebouw, door mij een lach onderdrukend nagekeken Ik ben er nooit achter gekomen hoe dit schouwspel ten burelen is opgevoerd, maar de dames deden vanaf dit voorval hun werk zonder overtollige plaspauzes soms opgeluisterd met muziek
Voor mij was de uitlating van de commander de aanzet, om de ruimte die ik als foerier en beheerder linnenkamer in een houten barak uitoefende te dopen als “Maagdenbunker” een uitdrukking die zich snel onder het personeel en de revaliderende patiënten verspreidde. Een grapjas van de verbindingsdienst heeft het zelfs op de telefooncentrale als een officiële benaming ingevoerd.