Precies veertien dagen later sta ik in het opgegeven adres, een oud schoolgebouw alwaar een allerliefste verpleegster de binnenstromende toekomstige landverdedigers aanvinkt op de appéllijst, commandeert het bovenlichaam te ontbloten,hen een jampotje in de handen drukt en…… wat daarvan de bedoeling was dat wisten wij zelf ook wel. Onverstoorbaar hoort zij de op en aanmerkingen aan als de potjes terug geplaatst worden op het bijbehorende keuringsformulier,hangt er een Lakmoes papiertje in en noteert de uitslag. Dan mag men plaats nemen op één van de stoelen in het schaars gemeubileerde keurings lokaal Op tafel staat een langwerpige doos met het opschrift “Sphygmomanometer” Rijkseigendom, vakkundig legt ze de manchet met een clips vast om je bovenarm en begint in de bijbehorende gummibal te knijpen beluisterd met haar stethoscoop de werveling die ontstaat in de slagader terwijl de manchet langzaam leegloopt,mompel wat onbegrijpelijke woorden zoals Systolisch en Diastolisch en noteert 120 – 80.
In de ruimte ernaast wordt het laatste kledingstuk van je lichaam gehaald een sta je in je blote niksje voor de keurings arts,een klein persoon in een veel te grote witte jas. Geduldig onderga ik de handgre pen om de A B O H Z I S vast te kunnenstellen. Gewicht,lengte,breedte,borstomvang in en borstom vang uitademen, bloeddruk enz.Alles wordt aange tekend op het voorbedrukt keuringsformulier.
