Een leunstoel, een tas met kleding, een
bakje aardappe- len, een teiltje serviesgoed, De wijzers van de kerk klok geven
de tijd van 9 uur aan als de sirenes van den-Haag voor de tweede maal de
hui- lende toon uitstoten als voor bode van de lucht aanvallen. Veel tijd om na
te denken is er niet want enkele ogenblik- ken later wordt er een bom- men
tapijt gelegd waarvan men alleen het fluitende geluid en de ontploffingen
van de inslagen duidelijk maken dat het deze keer niet
gaat om beschietingen
maar een bombardement .
Aan de achterzijde van het pand zijn wij ooggetuigen van de voltreffer op de kerk aan de Bezuidenhoutseweg. Even is het alsof de kerk waggelt, doch dan is het de toren die omkiept en verdwijnt in een enorme stofwolk. Wederom een angstaanjagend gehuil der neerdwarrelende bommen, de inslagen en ontploffingen; dan vergaat horen en zien, je wordt opgetild en neergesmeten om dan glijdend op een uit zijn voegen gerukte suitedeur tussen het puin te belanden, het kraakt en kreunt aan alle kanten, het puin vliegt rond het wordt aarde donker en dan ineens heel stil om je heen. Angst? Op dat moment geloof ik niet Het was alsof de voorzijde in brand stond als de zonnestralen door de zwarte stofwolken dringen. en schrille silhouetten aftekenen van wat kort daarvoor nog als een voertuig voor de deur stond.
De chauffeur die vlak naast mij overeind krabbelt hoestend en proestend van de stof hoor ik nog iets zeggen zoals; ik moet de papieren even uit de auto halen en baant zich een weg over brokken puin naar de straat Dan weer het ronkende geluid van de aanvliegende Lancasters, de volgende aanval wordt ingezet en onder het schrille fluitende geluid van de vallende brisant bommen, vluchtend naar de achteruitgang richting daglicht klimmend, kruipend of springend over de hindernissen die je pad blokkeerde zocht je de weg naar buiten.